حال و هوای نوروز 1364 برای اسرای ایرانی چطور بود؟
دکور پرداز: حالا که فکرش را می کنم، می بینم توی آن چند سال این قدر زجر کشیدیم، آن قدر درد و غصه توی دلمان ریخته بود که اگر می شمردیم شان دل عالم و آدم به حالمان می سوخت، ولی آن نوشته ما را از خودمان جدا کرد؛ غصه دار مردم بودیم؛ غصه دار آن هایی که توی خانه هاشان کنار بقیه پای سفره هفت سین قرآن می خواندند.
به گزارش دکور پرداز به نقل از ایسنا، محمود شرافتی از آزادگان دوران دفاع مقدس از روزهای عید نوروز در اسارت در خاطره ای روایت می کند: «نوروز سال ۶۴ با همه سال ها فرق می کرد. تحویل سال هفت ونیم هشت بامداد بود. شب سال تحویل همه یک حالی بودیم. هر سال دعا می کردیم که سال بعد را با امید و روحیه کنار هم بگذرانیم، ولی آن شب همه به این امید خوابیدیم که سال بعد پیش خانواده هایمان، میهمان هم باشیم. آخرین سالی باشد که در این قفس اسیریم. حدود ۶ بامداد بود، هرکس یک گوشه برای خودش خلوت کرده بود، یکی قرآن می خواند، یکی دعای عهد، یکی ندبه. سکوت عجیبی بود آن سال.
نیم ساعت مانده به تحویل سال، برنامه را شروع کردیم. یکی از قاری ها قرآن خواند، همه جمع شدیم دور هم، ولی هر کس درحال خودش بود. یکی مسئول اعلام وقت بود. هر چند وقت یک دفعه می گفت «۱۰ دقیقه مانده به تحویل سال. پنج دقیقه تا تحویل سال...» لحظه سال تحویل چند بار با قاشق ضربه زد روی بشقاب؛ سال ۶۴ تحویل گردید.
همه سرجاهایمان رو به قبله، دست به پیشانی نشسته بودیم. عجیب که همه توی فکر بودیم؛ توی فکر سال هایی که گذشت؛ اینجا این همه دور. دل همه گرفته بود. نوبت دکلمه شد؛ درست دست گذاشته بود روی دل ما. نمی دانستیم چه مان شده، ولی یک چیزی بود، یک چیزی مثل سنگینی، مثل تلخی. دکلمه از زبان ما اسرا بود با مادرهای شهدا. یک جور درددل با مادرهایی بود که بچه هاشان را از دست داده اند، بچه هایی که بی پدر شده اند، زن هایی که بی شوهر شده اند، همه الان سر سفره هفت سین نشسته اند و کنار آیینه و قرآن عکس شهیدشان را گذاشته اند، آنها هم مثل ما حرف نمی زنند، زل زده اند به چشم های عکس، چه دارند که بگویند؟
حالا که فکرش را می کنم، می بینم توی آن چند سال این قدر زجر کشیدیم، آن قدر درد و غصه توی دلمان ریخته بود که اگر می شمردیم شان دل عالم و آدم به حالمان می سوخت، ولی آن نوشته ما را از خودمان جدا کرد؛ غصه دار مردم بودیم؛ غصه دار آن هایی که توی خانه هاشان کنار بقیه پای سفره هفت سین قرآن می خواندند.
یادم نمی آید کسی توانست خودش را نگه دارد. چشم ها همه تر بود، ولی بی صدا. هشت بامداد درها باز شد و همه آمدیم بیرون. صدا از کسی بلند نمی شد. همه مثل هم بودیم؛ ساکت و بی حرف نشستیم سر صف. آمار گرفتند. شاید یکی دو روز همچنین توی لک بودیم. کم کم دیدوبازدیدها آغاز شد. دسته دسته می رفتیم آسایشگاه های همدیگر، عید را تبریک می گفتیم و هر چی داشتیم می گذاشتیم وسط و پذیرایی می کردیم؛ با همان بیسکویت های خشک و آب شکرهای حانوت.
منبع: دكور پرداز
مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب